Ochronka istnieje w Rzezawie od roku 1910. Z danych, które się zachowały wiadomo, że frekwencja dzieci od samego początku była duża. Latem przychodziło do Ochronki od 80 do 90 dzieci, a zimą 50. Siostry z wielką miłością oddawały się pracy z dziećmi, co z ogromną radością zauważali rodzice. W jednym z listów do Matki Generalnej tak pisali: „…dzieci bardzo a bardzo ją [ochronkę] pokochały tak, że kiedy z początku musiano prosić dzieci a czasem i uderzyć by szły do ochronki i odprowadzać je na miejsce tak teraz same się proszą i z największa przyjemnością biegną do ochronki by się coś nauczyć. Po nauce siostra Stanisława tak grzeczna i miłosierna, że bierze dzieci za rączkę i kawałeczek odprowadza po drodze daje nauki jeżeli kogo zobaczą by chwaliły Pana Boga i tak robią że bardzo przyjemnie starszemu gdy takie maleństwo już Pana Boga chwali.” (List z dn. 29.03.1913 r.) Ponieważ liczba dzieci wzrastała, a dom wybudowany przez ks. Przybyło był mały i wymagał remontu, Zgromadzenie Sióstr Służebniczek wybudowało własnym kosztem nowy dom murowany, a w nim dużą salę dla dzieci. (Nowy Dom w Rzezawie – 1956 rok.) W Kronice Ochronki zapisano, że w 1936 r. liczba dzieci uczęszczających wynosiła 107; w 1937 roku wynosiła 102; a w roku 1939 było dzieci 97.
Podczas II wojny światowej w latach 1940-1944 przeciętnie przychodziło do Ochronki 80 dzieci. „W skutek działań wojennych dom i salki dzieci były zniszczone, Zgromadzenie własnym kosztem je odremontowało, z własnych dochodów zakupiono stoliki, krzesła, tablice oraz pomoce do zajęć. W roku 1946 odbyło się pierwsze zebranie rodzicielskie, na którym była obecna P. Instruktorka – utworzono komitet z pięciu osób. W roku 1948 dzieci odegrały przedstawienie, a z dochodu wyremontowano drugą na jadalnię dla dzieci”. (Z Kroniki domowej) Od roku 1945 Ochronka, według wymagań państwowych, zmieniła nazwę na „Przedszkole Caritas”. Mimo różnych przeszkód ze strony władz cywilnych siostry nadal prowadziły przedszkole, chociaż liczba dzieci, z powodu światopoglądowych restrykcji z roku na rok się zmniejszała. W pierwszych latach powojennych frekwencja wynosiła od 45 do 60 dzieci, a od roku 1950 do przedszkola mogło uczęszczać tylko 30 dzieci. „Dzieci uczęszczało od 40-50 dopóki „Caritas” nie zmniejszył liczby i wyznaczył wg kubatury miejsce tylko na 30 dzieci”. (Z Kroniki domowej)
Dnia 30 czerwca 1962 roku nastąpiło upaństwowienie przedszkola. Lokal został przejęty na przedszkole prowadzone przez osoby świeckie. W uzasadnieniu tej decyzji Przewodniczący Kolegium do spraw lokalowych napisał w sposób lakoniczny: „Wobec faktu, że sporny lokal będzie w rozumieniu art. 60 ust. 1 pkt. 1 – z dniem 1 lipca 1962 – wolny należało orzec jak w sentencji, tym bardziej, że nie ma innych możliwości zabezpieczenia na terenie Rzezawy innego lokalu na potrzeby przedszkola.” (Pismo z dn. 8.06.1962 r.) Pomieszczenia przedszkolne zajmowane były przez państwo do 1 września 1984 roku. Po odzyskaniu pomieszczeń Siostry Służebniczki powróciły do prowadzenia Ochronki i ponownie mogą aż do dzisiejszego dnia wychowywać dzieci przedszkolne w duchu religijnym, wpajając w ich serduszka wartości ludzkie, chrześcijańskie i patriotyczne.
Obie siostry kontynuują dzieło swych poprzedniczek, wykonując swoją pracę z oddaniem, solidnie, na miarę dzisiejszych potrzeb, z przeświadczeniem, że Bóg tak wiele jeszcze chce dokonać przez ich przykład i poświęcenie. Starając się dobrze współpracować z miejscowym Księdzem Proboszczem, jego Wikariuszami i wszystkimi życzliwymi parafianami, współtworzą nieustannie ów ewangeliczny zasiew na niwie Pańskiej. Oby Pan błogosławił tym wzajemnym wysiłkom. Przedszkole Niepubliczne Ochronka św. Józefa w Rzezawie w ostatnich latach zostało gruntownie odremontowane. Wiele z prac udało się wykonać m.in. dzięki finansowemu wsparciu władz Zgromadzenia oraz dotacjom z Gminy Rzezawa.
W tym miejscu na wspomnienie takiej ewangelicznej, owocnej pracy i służby zasługuje śp. siostra Maria Józefa Zięba, która żyła w Rzezawie przez kilkadziesiąt lat.
Na placówkę przybyła w 1956 roku i podjęła posługę jako przedszkolanka. Następnie była kierowniczką przedszkola, przełożoną wspólnoty, a w latach 1966-1972 katechetką. Siostra Maria była osobą bezgranicznie oddaną dzieciom, wrażliwą na różnorodne potrzeby młodzieży i dorosłych. Dzięki swej wiernej i długoletniej służbie w Rzezawie zapisała się z wdzięcznością w pamięci wychowanków i parafian. Zmarła w 1999 roku, a jej ciało spoczywa na tutejszym cmentarzu.
s. Urszula Kowalczyk i s. Katarzyna Garwol
s. Maria Józefa Zięba
DANE KONTAKTOWE: